Форум литературного общества Fabulae

Ангелос Сикелианос. За то, что славил я душой…


За то, что славил я душой священный лик земли
и тайных крыл не простирал, ища себе награды,
но в тишину врастал умом, от суеты вдали, –
уста опять родник щедрот, возжаждав, обрели,
живой, танцующий родник, родник моей отрады...

За то, что отроду судьбу не вопрошал с тоской:
«когда?» и «как?»  – но, в каждый час вперяя мысли око,
следил вневременную цель в текучести мирской, –
поныне  –  вёдро иль грозу приносит воля рока  –
мгновенья светоносный шар, как плод, созрев до срока,
мне в душу падает с небес и дарит ей покой!..

За то, что принял жизнь как есть и не желал иного,
но молвил: «Чистый свет рождён дождливою порой,
и сотрясеньями крепка живой земли основа,
пока в творящем пульсе недр извечный слышен строй», –
весь бренный мир передо мной развоплотился снова
и Смерть отныне стала мне великою сестрой!..





¨Αγγελος Σικελιανός
Γιατί βαθιά μου δόξασα


Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
νά που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,
νά τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,
λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...

Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»
μα «αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει  πιο πλούσιο φως...
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...»
νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...