Форум литературного общества Fabulae

Ангелос Сикелианос. Сова* (из «Ионических рапсодий»)


Синеет издали Нерит**; и дуб в лазурной дымке,
лишённый тени, высится над сонной гладью моря.
Цветами белоснежными в воде застыли чайки.
А в бездне голубеющей повис недвижно ястреб –
и крылья распростёртые трепещут, словно брови
под сенью мысли девственной, подобной сновиденью...

Прохладой майскою Борей намедни веял; волны
хрустальным светом искрятся, и чад исчез песчаный,
и дремлет ветер в рощице, прозрачно-бестревожен;
и не курится фимиам с олив пред ликом солнца.
Морскою мглой пролитая, царила ночь над полем,
и реял в сумраке Борей, и, внемля майским чарам,
вилась поутру бабочка над пеною прибрежной...
И, в волнах выкупав зарю, почуял я, что льётся
по венам кровь лазурная, как синь сквозь ветви древа;
и светлый ум благоухал цветущею оливой,
что блещет, белопенная, в морском дыханьи ветра...

И дева синеокая, что вслед за мной скользила,
воздев главу над волнами, меня спросила грозно:
"Ужели вправду ласточки смеялись над совою,
когда, поднявшись медленно, одна, в полдневном свете
она безмолвно проплыла над виноградным садом,
где даже пёс пугается огромной низкой тени?
Ужели вправду ласточки смеялись над совою
и ветерок подхватывал их ласточкину радость,
когда, крыла совиного коснувшись мимолётом,
они взметнулись к небесам с протяжным верещаньем?"

И белой яростью зажглось чело прекрасной Главки:
священной птицей пренебречь, избранницей Афины!

И деве я ответствовал, словами окрылённый:

Пусть ворон дышит завистью, пусть ласточка смеётся –
священны ввек дары олив, и присно будет с нами
глядеть внимательно сова в божественные ночи...


*Образная система стихотворения частично строится на игре слов: γλαύκα (сова), Γλαύκη (Главка, имя морской нимфы-нереиды) и γλαυκός (синий, лазурный).
**Нерит – гора на севере о. Итака.




¨Αγγελος Σικελιανός
Ραψωδίες του Iόνιου. Γλαύκα

Γλαυκό το Nήρυτον• το δρυ, θαμπό που γαλανίζει,
δε ρίχνει σκιά στη θάλασσαν, ασάλευτη από κάτου.
Στη λίμνη αποκαρώσανε σαν άσπροι ανθοί κ' οι γλάροι.
Mα το ξεφτέρι κρέμεται σε δυο φτερά και τρέμει
μες στη γαλάζιαν άβυσσο, πώς τρέμουνε δυο φρύδια
γραμμένα, άμα ζυγιάζουνε μια συλλογή παρθένα...

K' έπνεε μαγιάτικος βοριάς στο Iόνιο χτες, κι ακόμα
το κύμα είναι σαν κρούσταλλο, κι ο άμμος δεν αχνίζει,
και λαγαρός κι ασάλευτος ο αγέρας του ελαιώνα•
μηδέ καπνίζουνε οι ελιές μιαν άχνη προς τον ήλιο.
Kαι λες που χύθη η θάλασσα τη νύχτα μες στον κάμπον
απ' το μαγιάτικο βοριά, και πάλε πίσω εσύρτη,
την πεταλούδα επλάνεψεν απ' τους αφρούς απάνω...
K' εγώ στο κύμα είχα λουστεί τη χαραυγή, κ' εκύλα
γλαυκό στη φλέβα το αίμα μου σα μες στα δέντρα, κ' ήταν
ο νους μου ως ανθισμένη ελιά που απ' τον καρπό αλαφρώθη
κι αφρίζει ανθόν ανάλαφρο στις πελαγίσιες αύρες...

K' η γλαυκομάτα, στο γιαλό που αργή μ' ακολουθούσεν,
ερώτησε, γυρίζοντας την κεφαλή απ' το κύμα:
"Aλήθεια αναγελάσανε τη γλαύκα οι χελιδόνες,
τη γλαύκαν οπού απόμεινε στο μέγα φως της μέρας
και χαμοπέταγε βουβή απάνω από τ' αμπέλια,
που και σκυλί θα βάβιζε το χαμηλό της ίσκιο;
Aλήθεια αναγελάσανε τη γλαύκα οι χελιδόνες
με τις χελιδονίσιες τους χαρές στις κρύες τις αύρες•
από μπροστά της διάβαιναν, με το φτερό τη 'γγίζαν,
και με συρτούς κελαηδισμούς ψηλά την αναπαίζαν;"

K' εφαίνονταν λευκή η οργή στο μέτωπο της Γλαύκης,
της Aθηνάς πως το ιερό πουλί καταφρονέθη!

K' εγώ, που τό ειδα, απάντησα τον αλαφριό μου λόγο:

Kι αν λαχανιάζει ο κόρακας, γελάει κ' η χελιδόνα,
πάντα η ελιά θα 'ναι ιερή, και στον αιώνα η γλαύκα
μαζί μ' εμάς θε να κοιτάει στυλά τις θείες εσπέρες...

Отредактировано olkomkov (2012-07-22 23:42:17)