Форум литературного общества Fabulae

Приглашаем литераторов и сочувствующих!

Вы не зашли.

#1 2009-05-12 17:09:31

Юрий Лукач
Автор сайта
Откуда: Екатеринбург
Зарегистрирован: 2009-03-30
Сообщений: 4029

Роберт Бернс. Послание дьяволу

О Князь! Глава порфироносных сил,
Вождь Серафимских ратей боевых.
(Мильтон. Потерянный рай, кн. I. Пер. А. А. Штейнберга)

Ты, что зовёшься в мире оном
Лукавым, чёртом и драконом,
Что заточён благим законом
Во тьме пещерной,
Внимаешь жалобам и стонам
В геенне серной.

Палач, помедли хоть чуть-чуть,
Дай бедным душам отдохнуть;
Наскучить должен этот путь
И князю тьмы:
Пытать и жечь, внушая жуть
Таким, как мы!

Велик ты ложью и вредом,
Всем людям ведомо о том;
Свой мрачный покидаешь дом,
Ища нажив -
Ты не медлителен, не хром
И не пуглив.

Ты рыщешь, аки лев рычащий,
Который жертву ищет в чаще;
Ты церкви, с бурею летящий,
Бросаешь в дрожь,
Или в душе, тебя не зрящей,
Гнездо совьёшь.

Учила бабушка меня:
Ты избегаешь света дня,
Вдали от люда и огня,
В ночных горах
Прохожим, воя и бубня,
Внушаешь страх.

Когда её вечерним звоном
К молитвам звали и поклонам,
Она слыхала, как по склонам
Бредешь ты с шумом
Или ольху тревожишь стоном
Своим угрюмым.

Однажды, помню, по зиме
Я среди ночи на холме,
Над прудом в снежной бахроме
Напуган был:
Ты камышом стоял во тьме
И гулко выл.

Мой посох дрогнул в кулаке,
Щетина дыбом на башке:
Отдалось эхом вдалеке
Твое "кря-кря",
Когда ты селехом в прыжке
Взлетел, паря.

Пусть скажут ведьмы, колдуны,
Как мчат их мётлы-скакуны
Под светом призрачным луны
За рядом ряд,
Чтоб у кладбищенской стены
Творить обряд.

И вот удел селянок лих:
Не сбито масло - жуйте жмых!
Коровка, что кормила их
Без закавык -
Теперь от игрищ колдовских
Пуста, как бык.

Их дома ждёт иной презент:
Мужья получат комплимент,
Когда в решительный момент
(Увы и ах!)
Важнейший в доме инструмент
Не при делах.

Когда оттает зимний пруд,
Лучи весенние блеснут,
Уж водяные тут как тут,
Русалок пенье
Злосчастных путников ведут
К уничтоженью.

А коль тебе через болото
Пойти, поддавши, есть охота -
Тебя там поджидает кто-то,
Питая злобь;
Огней блуждающих пехота
Загонит в топь.

Из-за масонских заварух
Терзает души пылкий дух,
Пусть кошка или же петух
В нас гасят прыть -
Иначе брата или двух
Легко убить.

Давным-давно Эдемский сад
Для первой пары шил наряд,
Они делили без досад
Благие дни,
Цветов вдыхая аромат
В густой тени.

Но тут пришёл ты, старый пёс,
Адаму подсказал вопрос,
Такое знание принёс
(Чтоб ты исчез!) -
Что всё в раю пошло вразнос,
И счастлив бес.

Нам не забудется, бахвал,
Как ты однажды показал
Чумазый лик и злой оскал
У той двери,
Где тяжко Иова терзал
Своим пари.

Как ты держал его в плену,
Детей похитил и мошну,
Лил ядовитую слюну,
Внушая злость;
И стервой выставил жену -
Последний гвоздь!

Припомнить всё, что ты творил
Со дня, когда тебя сразил
Копьём архангел Михаил
У врат Небес,
Ни у кого не хватит сил
Или словес.

Мне мысль твоя ясна примерно:
Поэт, кутящий по тавернам,
Заслужит поведеньем скверным
Твой адский гнёт -
Но он отыщет способ верный
И ускользнёт!

Прощай! Живи в своей жаре!
Когда б ты думал о добре,
То мог бы обрести в игре
Покой и тишь.
Мне грустно думать о норе,
Где ты сидишь!

Robert Burns. Address To The Deil

O Prince! O chief of many throned Pow'rs
That led th' embattl'd Seraphim to war.
Milton, Paradise Lost, Book I

O Thou! whatever title suit thee-
Auld Hornie, Satan, Nick, or Clootie,
Wha in yon cavern grim an' sootie,
Clos'd under hatches,
Spairges about the brunstane cootie,
To scaud poor wretches!

Hear me, auld Hangie, for a wee,
An' let poor damned bodies be;
I'm sure sma' pleasure it can gie,
Ev'n to a deil,
To skelp an' scaud poor dogs like me,
An' hear us squeel!

Great is thy pow'r an' great thy fame;
Far ken'd an' noted is thy name;
An' tho' yon lowin' heuch's thy hame,
Thou travels far;
An' faith! thou's neither lag nor lame,
Nor blate, nor scaur.

Whiles, ranging like a roarin lion,
For prey, a' holes and corners tryin;
Whiles, on the strong-wind'd tempest flyin,
Tirlin the kirks;
Whiles, in the human bosom pryin,
Unseen thou lurks.

I've heard my rev'rend graunie say,
In lanely glens ye like to stray;
Or where auld ruin'd castles grey
Nod to the moon,
Ye fright the nightly wand'rer's way,
Wi' eldritch croon.

When twilight did my graunie summon,
To say her pray'rs, douse, honest woman!
Aft'yont the dyke she's heard you bummin,
Wi' eerie drone;
Or, rustlin, thro' the boortrees comin,
Wi' heavy groan.

Ae dreary, windy, winter night,
The stars shot down wi' sklentin light,
Wi' you, mysel' I gat a fright,
Ayont the lough;
Ye, like a rash-buss, stood in sight,
Wi' wavin' sough.

The cudgel in my nieve did shake,
Each brist'ld hair stood like a stake,
When wi' an eldritch, stoor "quaick, quaick,"
Amang the springs,
Awa ye squatter'd like a drake,
On whistlin' wings.

Let warlocks grim, an' wither'd hags,
Tell how wi' you, on ragweed nags,
They skim the muirs an' dizzy crags,
Wi' wicked speed;
And in kirk-yards renew their leagues,
Owre howkit dead.

Thence countra wives, wi' toil and pain,
May plunge an' plunge the kirn in vain;
For oh! the yellow treasure's ta'en
By witchin' skill;
An' dawtit, twal-pint hawkie's gane
As yell's the bill.

Thence mystic knots mak great abuse
On young guidmen, fond, keen an' crouse,
When the best wark-lume i' the house,
By cantrip wit,
Is instant made no worth a louse,
Just at the bit.

When thowes dissolve the snawy hoord,
An' float the jinglin' icy boord,
Then water-kelpies haunt the foord,
By your direction,
And 'nighted trav'llers are allur'd
To their destruction.

And aft your moss-traversin Spunkies
Decoy the wight that late an' drunk is:
The bleezin, curst, mischievous monkies
Delude his eyes,
Till in some miry slough he sunk is,
Ne'er mair to rise.

When masons' mystic word an' grip
In storms an' tempests raise you up,
Some cock or cat your rage maun stop,
Or, strange to tell!
The youngest brither ye wad whip
Aff straught to hell.

Lang syne in Eden's bonie yard,
When youthfu' lovers first were pair'd,
An' all the soul of love they shar'd,
The raptur'd hour,
Sweet on the fragrant flow'ry swaird,
In shady bower;

Then you, ye auld, snick-drawing dog!
Ye cam to Paradise incog,
An' play'd on man a cursed brogue,
(Black be your fa'!)
An' gied the infant warld a shog,
'Maist rui'd a'.

D'ye mind that day when in a bizz
Wi' reekit duds, an' reestit gizz,
Ye did present your smoutie phiz
'Mang better folk,
An' sklented on the man of Uzz
Your spitefu' joke?

An' how ye gat him i' your thrall,
An' brak him out o' house an hal',
While scabs and botches did him gall,
Wi' bitter claw;
An' lows'd his ill-tongu'd wicked scaul',
Was warst ava?

But a' your doings to rehearse,
Your wily snares an' fechtin fierce,
Sin' that day Michael did you pierce,
Down to this time,
Wad ding a Lallan tounge, or Erse,
In prose or rhyme.

An' now, auld Cloots, I ken ye're thinkin,
A certain bardie's rantin, drinkin,
Some luckless hour will send him linkin
To your black pit;
But faith! he'll turn a corner jinkin,
An' cheat you yet.

But fare-you-weel, auld Nickie-ben!
O wad ye tak a thought an' men'!
Ye aiblins might-I dinna ken-
Stil hae a stake:
I'm wae to think up' yon den,
Ev'n for your sake!

Отредактировано Юрий Лукач (2009-05-12 17:12:27)


Юрий Лукач
To err is human, to forgive, divine.

Неактивен

 

Board footer

Powered by PunBB
© Copyright 2002–2005 Rickard Andersson